Brzuszek… chyba każda z nas chce mieć ładny 😉 Ja już chyba przestałam marzyć, że będzie idealnie, bo choć odchudzam się średnio 4 razy w roku, to jeszcze parę cm mniej by się przydało… 😉 Ale dzisiaj nie o tym;) Nasze brzuszki oczywiście też są ważne, natomiast w dzisiejszym wpisie temat brzuszków niemowlęcych 😉
To, że przychodząc na świat dziecko ma słaby, niestabilny tułów, już wiemy. Jest to oczywiście fizjologią, ale z biegiem czasu ta sytuacja powoli zaczyna się zmieniać. Stabilizacja tułowia jest niezbędna do tego, aby dziecko mogło swobodnie wykonywać ruchy izolowane, a co za tym idzie, dalej zdrowo się rozwijać i osiągać nowe umiejętności.
U nowo narodzonego dziecka, to od pozycji głowy zależy położenie reszty ciała. Kiedy główka malucha skierowana jest w prawo, tułów też wygięty jest w tą samą stronę. Rączka i nóżka po stronie, w którą dziecko patrzy są wyprostowane, a po przeciwnej zgięte. Kiedy dziecko obróci główkę w drugim kierunku, ma to wpływ na ułożenie reszty ciała- tułów „wygina” się w tą właśnie stronę, a rączki i nóżki ponownie układają się w charakterystyczny sposób.
Taka „zależność” widoczna jest u dziecka przez pierwsze 3 miesiące życia. Po tym okresie tułów jest na tyle stabilny, że jego pozycja przestaje zależeć od pozycji głowy. Maluch osiąga też symetrię ciała. Główka może swobodnie obracać się na boki, rączki wędrować w stronę zabawki, a tułów jest na tyle stabilny, że na te izolowane ruchy pozwala.
W przebiegu prawidłowego rozwoju dziecka, 3- 4 miesięczne niemowlę potrafi już wyprowadzić rączki w górę, w stronę zabawki, bawić się nią w linii środkowej ciała, a podczas tych aktywności nóżki dziecka są ugięte- zarówno w stawach biodrowych, jak i kolanowych, i uniesione nad podłoże. W takich warunkach kręgosłup może równomiernie, na całej długości przylegać do podłoża, miednica ustawia się w prawidłowej pozycji, a tułów jest stabilny.
No tak… ale co do tego wszystkiego mają mięśnie brzucha???
Ojjj, mają sporo… Co prawda za stabilizację tułowia odpowiada wiele mięśni, ale wśród nich mięśnie brzucha odgrywają bardzo ważną rolę. Jeśli są słabe, nie tylko tułów będzie mało stabilny. Również pozycja miednicy nie będzie najlepsza i dziecko będzie szukało kompensacji po to, żeby móc osiągać kolejne umiejętności- tylko wtedy jakość/ wzorzec ruchu będzie raczej kiepski.
Oczywiście zdecydowana większość dzieci nawet, jeśli chwilowo posiada brzuszek o raczej kiepskiej muskulaturze, szybko samodzielnie nadrobi zaległości, natomiast trzeba pamiętać tym, że są też maluchy, które warto delikatnie wspomóc chociażby z tego względu, żeby uniknąć kompensacji i zadbać o prawidłowe ułożenie miednicy. Miednica jest bazą, podstawą dla naszego kręgosłupa, to w dużej mierze od niej zależy później nasza postawa. Im szybciej zadbamy o to, aby „ustawić” miednicę w odpowiedniej pozycji, tym mniej maluch utrwali nieprawidłowych wzorców.
No dobrze… ale jak rozpoznać, że dziecko może mieć słabe mięśnie brzuszka?
Bardzo często to po prostu widać. Bez względu na to, czy maluch leży na pleckach czy brzuszku, możemy zauważyć, że brzuch nie jest zwarty, tylko „wystaje” po bokach. Słabym mięśniom brzuszka czasem towarzyszy ich rozejście, stąd w czasie, kiedy maluch napina brzuch, można zauważyć charakterystyczne wybrzuszenie wzdłuż kresy białej…
Ponadto u niemowlaka możemy zauważyć m.in. że:
– w leżeniu na pleckach rzadko podnosi zgięte nóżki do góry, lub zarzuca je bardzo wysoko, aż nad klatkę piersiową
– podczas unoszenia nóżek nad podłoże często zakłada nogę na nogę
– ma kłopot z obracaniem się na boczek, brzuszek lub robi to poprzez wygięcie tułowia w łuk
-podczas próby trakcyjnej może mieć trudność z podążaniem główki za tułowiem lub nie napina mięśni brzucha co sprawia, że wygina się w łuk do tyłu mocno wypinając brzuch
– ma trudności z leżeniem na brzuszku i wysokim podporem
– niechętnie lub na krótko przyjmuje pozycję czworaczą, plecki nie są w niej ustawione prosto- w części lędźwiowej widać zagłębienie
– ulubionym rodzajem siadu jest siad W
– dziecko chodzi na szerokiej podstawie, ma wystający brzuszek
JAK WSPOMÓC DZIECKO?
My, jako rodzice możemy pokazać naszemu maluchowi, że mięśni brzucha warto używać. Jak to zrobić?:
– np. poprzez pokazywanie dziecku zabawek na wysokości pępka, zachęcanie go do zabawy nóżkami, obroty, turlanie i… unikanie wyręczania malucha… przecież im większy wysiłek z zdobywaniu czegoś, tym później większa radość 😉 a ile nowych doświadczeń! 😉
– ułożenie własnej dłoni na brzuchu dziecka i np. przesunięcie jej nieznacznie w górę. Pamiętając, że zdecydowaną większość bodźców dziecko odbiera dzięki zmysłowi dotyku, możemy w ten sposób doskonale stymulować malucha do napięcia konkretnych mięśni. Dotykając brzucha dajemy sygnał, że to właśnie w tym miejscu potrzebne jest więcej napięcia.
– osobiście do wspomagania terapii bardzo często wykorzystuję kinesiotaping- pracuję wg koncepcji Esher de Ru– małe plasterki, a wielka pomoc 😉
A jak się mają brzuszki Waszych dzieci? 😉
