KARMIENIE PIERSIĄ – NASZA TRUDNA HISTORIA

Jakiś czas temu, w moich mediach społecznościowych podzieliłam się bardzo krótko historią, która dla mnie, jako świeżo upieczonej mamy, była chyba jedną z najtrudniejszych… Przynajmniej tak mi się wtedy wydawało… Nie podawałam szczegółów, ale opowiedziałam o swoich emocjach, które towarzyszyły mi w początkach mojej mlecznej drogi wtedy, kiedy to na świat przyszedł mój pierwszy synek – Franio.

Pod postem pojawiła się ogromna ilość komentarzy, a w wiadomościach prywatnych dostałam całe mnóstwo próśb o to, aby opowiedzieć na ten temat coś więcej…

Wtedy jeszcze nie wiedziałam czy chcę to robić.

Jednak minęło trochę czasu i uznałam, że jeśli choćby dla jednej osoby, która przeżywa aktualnie to, co ja w tamtym momencie, mogłoby to być wspierające, to warto to zrobić. Mnie brakowało wtedy takiego miejsca i poczucia, że nie jestem w tym sama… Że nikt mnie nie ocenia…

MOJE NASTAWIENIE/ WYOBRAŻENIA

Jeszcze zanim zostałam mamą, wiedziałam, że swoją przyszłość zawodową będę chciała związać ze wspieraniem Maluszków i ich Rodziców w początkach ich wspólnej drogi.

Wiedziałam o tym, że aby robić to naprawdę dobrze, potrzebne są nie tylko umiejętności z „działki” fizjo, ale przede wszystkim… szersze spojrzenie na wszystko to, co dzieje się w okresie okołoporodowym oraz tuż po nim. Bardzo zależało mi na tym, aby podchodzić do tematu w sposób kompleksowy, dlatego zaczęłam kształcić się również w innych dziedzinach.

Jednym z kursów, który postanowiłam ukończyć był kurs „Problemy w Laktacji”. Cała masa niesamowitej, laktacyjnej wiedzy. Od fizjologii, po wszelkie możliwe trudności i różne sposoby radzenia sobie z nimi… Teoria, ale też wiele godzin praktyki w poradni laktacyjnej… Później wolontariat…

W pewnym momencie wydawało mi się, że chyba nic już nie jest w stanie mnie zaskoczyć. Ostatecznie… karmienie piersią jest przecież naturalne, więc… teoretycznie… „dla chcącego… nic trudnego”…

Wydawało mi się, że odrobina dobrych chęci i wiedza o tym, jak poradzić sobie w razie pojawienia się kłopotów wystarczą, aby z powodzeniem karmić swoje własne dziecko…

Jednak życie nauczyło mnie pokory. Dostałam od losu tak ogromnego kopniaka, że chyba zapamiętam go aż do końca swoich dni…

RZECZYWISTOŚĆ

13. sierpnia 2010 roku na świat przyszedł mój pierwszy syn.

Po wielu ciążowych perypetiach (podejrzewano u niego wady genetyczne) myślałam, że będzie to dzień, od którego wszystko się zmieni… Że po wielu tygodniach niepewności i strachu o zdrowie swojego dziecka wreszcie będę mogła odetchnąć z ulgą. Że niepewność i lęk zastąpi spokój i radość z tego, że wszyscy możemy bezpiecznie spotkać się już po tej stronie brzucha…

I o ile radość rzeczywiście była ogromna, o tyle naprawdę trudne momenty miały dopiero nadejść… I to ze strony, z której kompletnie bym się nie spodziewała…

Oczywiście zależało mi na karmieniu naturalnym… Było dla mnie ważne, wiedziałam naprawdę mnóstwo o korzyściach z niego płynących, choć jeszcze przed porodem miałam do niego dość duży dystans. Kompletnie nie widziałam „problemu” w tym, że pewnego dnia mogłabym zacząć karmić inaczej…

Wiele mam przecież tak karmi – niektóre z własnego wyboru, inne np. dlatego, że stan zdrowia ich dziecka nie pozwala na podawanie pokarmu inaczej niż przez sondę… Te dzieci też są zaopiekowane, szczęśliwe i nawiązują więź ze swoimi najbliższymi… Tak… o tym wszystkim wiedziałam…

Kiedy jednak przywitałam na świecie Franka, nie wiedzieć dlaczego, w mojej głowie coś się zmieniło…

Karmienie piersią urosło do rangi najważniejszego zadania, które jako mama mam do wykonania…

Z perspektywy czasu – koszmar, który przysłonił mi wszystko inne…

Początki nie były łatwe. Przez pierwsze dni w szpitalu, pomimo tego, że Franek pięknie chwytał pierś i ssał bardzo wytrwale, pokarmu było jak na lekarstwo…

Tak – wiem… to jeszcze nie czas, nawał powinien pojawić się dopiero za kilka dni… Problem w tym, że… tak naprawdę nigdy się nie pojawił…

O każdą kroplę mleka musiałam walczyć jak lwica… Pobudzałam laktację wszelkimi znanymi mi sposobami. Po karmieniach stymulowałam piersi laktatorem… najpierw zwykłym, „domowym”, później profesjonalnym – z wypożyczalni. Jednak efekt był mizerny…

W akcie desperacji skonsultowałam się nawet z doradcą laktacyjnym, ale to spotkanie nie wniosło w moje postępowanie żadnych nowości… To znaczy… to była bardzo dobra, cenna, podnosząca na duchu konsultacja, ale z teorii to wszystko już znałam…

Przyrosty masy ciała Franka były znacznie poniżej normy dlatego zmuszona byłam dokarmiać go mieszanką. Robiłam to przy pomocy drena przy piersi, ponieważ bardzo zależało mi na tym, aby ssąc, nadal pobudzał laktację…

Po karmieniach stymulowałam piersi przy pomocy laktatora…

Gdybym miała podsumować ten czas, to bez wątpienia pierwsze trzy miesiące były dla mnie w zasadzie jednym wielkim karmieniem…

Pamiętam nieprzespane noce, spalone laktatory i ten dźwięk, który jeszcze przez długi czas wracał do mnie jako senny koszmar…

Nie wiem jak to przetrwałam. Pamiętam tylko moja ogromną determinację, poświęcenie, krew, pot, łzy i to cholerne poczucie winy, że nie potrafię wykarmić własnego dziecka…

Ekstremalnie trudne doświadczenie, w którym… zdrowy rozsądek zachował jedynie mój mąż… To właśnie on podnosił mnie i pokazywał, że na karmieniu… świat się nie kończy…

CO BYŁO DLA MNIE NAJTRUDNIEJSZE?

Chyba poczucie bycia ocenianym.

Tak się złożyło, że kilka moich znajomych urodziło dzieci w bardzo podobnym czasie. Oczywiście karmiły naturalnie… Za każdym razem, kiedy pytały czy „karmię” (nie, no nie karmię, głodzę!) czułam się okropnie…

I choć jestem przekonana, że nie było w tych pytaniach żadnych podtekstów, to jednak ja sama byłam w takim stanie, że wszędzie doszukiwałam się drugiego dna…

Wydaje mi się, że byłam o krok od depresji…

Wiem… z perspektywy czasu może to wydawać się przesadzone, ale… co z kobietą potrafią zrobić hormony i jakieś chore ambicje…

Pierwsze kilka miesięcy, pierwszy rok, był dla mnie bardzo trudny. Praktycznie zaszyłam się w domu, nigdzie nie chciałam wychodzić, bo wstydziłam się podawać dziecku pokarm przy pomocy butelki…

Taki trochę lakto – terror, który sama sobie stworzyłam…

Ale przetrwaliśmy to. I w zasadzie… kiedy już prawie o tym zapomniałam, pewnego pięknego, marcowego dnia dowiedziałam się, że jestem w ciąży po raz drugi…

KARMIENIE I KOLEJNE DZIECI

Kiedy zobaczyłam dwie kreski na teście ciążowym, zamiast naprawdę się tym ucieszyć, sparaliżowała mnie myśl o… KARMIENIU…

Nie wyobrażałam sobie przechodzić tego wszystkiego po raz kolejny mając dodatkowo pod opieką jeszcze starsze dziecko, które przecież również będzie wymagało mojej uwagi…

Na szczęście miałam całą ciążę na to, aby jakoś to sobie poukładać.

Mój mąż bardzo mnie w tym wspierał i trzeźwym okiem patrzył na rzeczy, które dla mnie, z racji hormonów, były czasami nie do przeskoczenia…

Kiedy urodziła się Lili, karmienie było powtórką z rozrywki. Nieprzespane noce, dźwięk laktatora jako senny koszmar i walka o każdą kroplę mleka…

Jednak było mi ciut łatwiej,

Z perspektywy posiadania starszego dziecka widziałam, że jest też wiele innych, wspaniałych rzeczy, które mogą się wydarzyć i dzięki którym mogę budować niesamowitą więź z moimi maluchami…

Oczywiście nadal walczyłam, nadal „dotykały” mnie słowa innych, ale było mi odrobinę łatwiej.

Podobnie przy Anielce…

Kiedy na świat miał przyjść Tadzio, moje czwarte dziecko, byłam zrezygnowana.

W zasadzie… nie nastawiałam się już na karmienie naturalne.

Jeszcze przed porodem kupiłam duże opakowanie mleka modyfikowanego i butelkę.

Jednak kiedy się urodził, nie wyobrażałam sobie, że tak łatwo się poddam. Walczyłam, ale już ze zdecydowanie większym spokojem.

Wtedy też trafiłam na bardzo szczegółowe badania i… niemal przy okazji dowiedziałam się, że… w moim przypadku istnieją medyczne przesłanki do tego, że wykarmienie dziecka wyłącznie piersią jest… praktycznie niewykonalne…

Nie chcę tutaj pisać dlaczego. Dodam jedynie, że… jestem dość specyficznym „okazem”… Chyba powinnam zagrać w lotka…

Tak czy inaczej ta diagnoza sprawiła, że spadł z moich barków ogromny ciężar. Taki, który totalnie mnie przytłaczał i nie pozwalał czerpać pełni radości z macierzyństwa…

W tym roku przywitaliśmy na świecie Kazia…

Jak wygląda nasza mleczne droga? Bardzo podobnie jak poprzednio – z drenami, laktatorem i mlekiem modyfikowanym w tle…

Co zrobiłam inaczej?

Zwróciłam uwagę na to, żeby się przygotować, odciągnęłam trochę pokarmu jeszcze przed porodem, oczyściłam głowę z wyrzutów sumienia i… karmimy się z radością do dziś!

JAKI Z TEGO MORAŁ?

Przede wszystkim taki, żeby się nie zadręczać… Żeby szukać pomocy (przy trudnościach z karmieniem wsparcie doradcy laktacyjnego, logopedy/ neurologopedy czy fizjoterapeuty może być na wagę złota), ale też próbować patrzeć na wszystko, co się dzieje, z szerszej perspektywy. Żeby spróbować zdać sobie sprawę z upływającego czasu i wiedzieć, że kiedyś będziemy na to wszystko patrzeć nieco inaczej…

Ja zmarnowałam kilka pierwszych miesięcy życia z Frankiem na zadręczanie się. Byłam kłębkiem nerwów, a cały mój stres przenosił się na moje dziecko…

Teraz wiem, że nie było to tego warte. Mogłam spędzić ten czas spokojniej, bo w zasadzie… nie wiem co bardziej nam zaszkodziło… Ta odrobina mieszanki czy stres, który temu wszystkiemu towarzyszył…

Oczywiście nie zachęcam Cię do rezygnacji z karmienia jeśli przeżywasz aktualnie jakieś trudności… Po prostu uwierz mi, że za jakiś czas spojrzysz na to wszystko zupełnie inaczej…

Naprawdę warto złapać zdrowy dystans – i to do wszystkiego, co dzieje się w tym szalonym, poporodowym czasie… Wiem, że nie jest to łatwe, bo hormony nie ułatwiają zadania, ale życzę Ci dużego wsparcia w najbliższych. Przynajmniej takiego, jakie ja sama otrzymałam.

Jestem ciekawa twojej historii.

Czy jest coś, co było/ jest dla Ciebie szczególnie trudne?

Daj znać! Może będzie to wspierające dla innych!

*Wpisy mają charakter wyłącznie informacyjny i nie zastąpią wizyty u fizjoterapeuty ani innego specjalisty, dlatego wszelkie wątpliwości koniecznie skonsultuj z osobą, która ma okazję zbadać Twoje dziecko. Dla dobra Twojego Maluszka nie udzielam porad on-line.

[autopromocja]

Potrzebujesz gotowych pomysłów na proste, wspierające zabawy z maluszkiem? Sprawdź mój Przewodnik!

SPRAWDŹ

Chcesz dowiedzieć się więcej na temat rozwoju, przyjaznej pielęgnacji i zabaw powoli i… KROK PO KROKU? Sprawdź moje kursy on-line!

Kurs, w którym opowiem Ci o wszystkim tym, co najważniejsze w rozwoju maluszka od narodzin do końca trzeciego miesiąca życia.

Dowiesz się czego się spodziewać i co powinno zapalić pomarańczową lampkę.

Nauczysz się jak wspierać naturalny rozwój maluszka podczas codziennych zabaw i pielęgnacji – wszystko bez pośpiechu i presji.

SPRAWDŹ KURS 0-3

Kurs, dzięki któremu dowiesz się jak przebiega rozwój maluszka od początku czwartego do końca siódmego miesiąca życia i co powinno zapalić pomarańczową lampkę.

Nauczysz się jak podczas codziennej pielęgnacji i zabaw dbać o rozwój psychoruchowy dziecka, które staje się już coraz bardziej ciekawe świata.

Wszystko w przystępnej formie i krok po kroku – tak, aby wdrożenie tych wskazówek w życie było czystą przyjemnością.

SPRAWDŹ KURS 4-7

Kurs, w którym opowiem Ci o najważniejszych umiejętnościach, które powinien osiągnąć maluszek w tym wieku.

Dowiesz się jakie są czerwone flagi fizjoterapeutyczne i nauczysz, na co zwracać uwagę podczas codziennych zabaw i pielęgnacji.

SPRAWDŹ KURS 8-18

Moje kursy i e-booki możesz zakupić również w formie VOUCHERA i podarować w prezencie przyszłym lub świeżo upieczonym Rodzicom!

Wystarczy, że po dodaniu produktu do koszyka, zaznaczysz opcję „KUPUJĘ NA PREZENT”

CHCĘ KUPIĆ NA PREZENT

Twoje udostępnienie wiele dla mnie znaczy, dziękuję! ❤️

16 komentarzy

DZIECKO NIE CHCE ZAŁOŻYĆ BUTÓW – JAK POMÓC MU SIĘ Z NIMI ZAPRZYJAŹNIĆ?

Edukacyjna, piankowa, a może… żadna? Jaką matę wybrać dla niemowlaka?

Reply Ola at

Oj, jak ja się cieszę że trafiłam na ten wpis! U nas historia jest dość podobna. Wyobrażałam sobie kp jako coś naturalnego ale wiedziałam, że jeśli się nie uda to zawsze można podać mm. Kiedy mój synek się urodził okazało się że musi być zabrany na oddział i podłączony do leków. W szpitalu spędziliśmy dwa tyg na diagnozowaniu. Przez pierwszy tydzień nie było nawet mowy o kp… I wtedy to kp urosło do tak wielkiej rangi, że czuję to jako moją najwiekszą matczyną porażkę… Czuje ogromny smutek i wyrzuty sumienia że nie potrafię wykarmić własnego dziecka. Czuje też żal, że nie dane nam było rozpocząć tej przygody od pierwszych dni… Laktatorem udawało mi się odciągnąć 15ml maxymalnie- i to było z obu piersi! Problemy dziecka nie pozwalały na to żeby sobie ssał, musiał przyjmować stałe posiłki. Walczymy tak do dziś: pierś-pierś-mm. I choć wiem że wypija z piersi niewiele i wszyscy mi mówią po co to w ogóle robię, to nie potrafię przestać. Uważam że kp jest cudowne i smutno mi że mi nie jest dane w pełni się z tego cieszyć. Poza tym to poczucie winy gdy wszędzie napotykam slogany”nic nie zastąpi mleka matki”… To nasz początek(2mies)także wiele jeszcze przed nami…

Reply Gosia Paleczny at
Przytulam… doskonale wiem jakie to trudne… Olu wykonujesz ogromną pracę i to jest bezcenne… Trzymaj się ciepło, życzę wytrwałości, ale też łagodności dla siebie. No i oczywiście tego żeby tak, jak u nas, perspektywa czasu wiele zmieniła. Pozdrawiamy!

Reply Marta at

Jejku, pamiętam gdy w dniu publikacji czytałam ten wpis z dwutygodniowym synkiem przy piersi. Te emocje były mi wtedy bardzo, bardzo bliskie.
Uważam że w naszych szpitalach jest ogólny, szerokopojęty lakto-terror, kreowany przez personel. Slyszalam już niejedną taką historię w bliskim mi otoczeniu. Sama również jestem jego ofiarą.
U nas z kolei synek miał problem z uchwyceniem brodawki. Przez pierwszą noc w szpitalu płakał prawie non stop, a ja nie umialam go przystawić. Dzwoniłam, prosiłam o pomoc. W końcu zrezygnowałam, a mały zasnął, pewnie ze zmęczenia. Do tej pory boli mnie serce, gdy o tym myślę.
Na drugi dzień dostał mm, a ja poczułam ze odniosłam największą porażkę życia. Przecież tak sie do tego przygotowywałam. Tak bardzo chciałam zapewnić mu to co najlepsze… i nie potrafiłam…
Co ciekawe, przed porodem również myślałam sobie „nic na siłę, jeśli się nie uda to trudno”. Co hormony robią z glowa… to jakaś masakra.
Pamiętam tylko wizyty położnej z rana i pytanie „no i jak z karmieniem?” I ten wzrok pogardy, gdy prosilam o mm. „Niech pani próbuje, bo inaczej nic z tego nie bedzie”, „nic pani w tych piersiach nie ma” – słyszałam.
No ale zawzięłam się, czekałam tylko az wyjdziemy ze szpitala, laktator chodzil prawie non stop (przynajmniej z tym w szpitalu nie robili problemu) i udało się. Co prawda przez nakładki, ale mały rośnie zdrowo i to jest dla mnie najważniejsze.
Dlaczego funduje sie to kobietom w tym i tak wystarczająco trudnym dla nich momencie?

Reply Gosia Paleczny at
Marto, dziękuję, że podzieliłaś się tutaj swoją historią. Myślę, że może pomóc wielu Mamom, które przeżywają podobne trudności… <3 Tak... ja też boleśnie tego doświadczyłam... Cieszę się, że to już za Wami!

Reply Maria at
Ja wykarmilam po ponad rok dwóch starszych synów( chodź też z wielkimi problemami na początku i walką) a przy trzecim dziecku miałam depresję i mleka było malutko, mały spał przy piersi i nie umiał się najeść bo było mu za ciężko i za mało. Odciągałam mleko 5,5 mca i dokarmiałam mm. Teraz czwarta ciąża i dopada mnie stres jak to będzie. Kiedy przed porodem Małgosiu odciągnęła mleko? Czy to nie wywoła porodu ? Jak to zrobić?czy to pobudzi laktcje zaraz po porodzie ?

Reply Marta Kostro at

Pani Małgosiu, jest Pani prawdziwą bohaterką – dziękuję, że dzieli się Pani swoją historią (i to x5!) z innymi, to bardzo pomaga 😊
U nas przez pierwsze 2 miesiące również ostro walczyłam o karmienie piersią. Jednak wiedzy nie miałam żadnej, przed porodem nic o laktacji ani o karmieniu piersią nie wiedziałam, wydawało mi się, że dziecko po prostu chwyta pierś i już 😅 Jakie było moje zdziwienie i smutek, gdy mój synek nie potrafił uchwycić piersi (u mnie problemem były płaskie brodawki). Na szczęście rodziłam w szpitalu, gdzie była doradczyni laktacyjna, jednak pierwsze 3 dni były koszmarem. Urodziłam w czwartek wieczorem, w piątek zajrzała doradczyni, która kazała „próbować, próbować i jeszcze raz próbować” i to by było na tyle. Synek nie umiał ssać, ciągle płakał i spadał na wadze. Przez weekend nikt nie umiał mi pomóc, ani doradzić (doradczyni pracowała tylko w tygodniu), położna wmawiała mi, że nie mam pokarmu albo że synek nie ssie, bo to chłopiec i mu się nie chce walczyć o przetrwanie (sic!) – a ja w tym wszystkim byłam sama, pełna emocji i bezradna. W sobotę sama poprosiłam o dostęp do laktatora szpitalnego i jakoś na czuja próbowałam pobudzić laktację, ale robiłam to nieumiejętnie, bo nie wiedziałam jak. Nie spałam wcale przez pierwszy tydzień po porodzie tylko ciągle odciągałam pokarm laktatorem i karmiłam synka z butelki swoim mlekiem (gdybym wiedziała, że istnieją dreny i nakładki to moje życie byłoby prostsze 🙃). Po powrocie do domu byłam kłębkiem nerwów, zombie i przez stres pokarm straciłam. Bardzo bałam się dokarmiać mm i karmić butelką, żeby synek nie przyzwyczaił się do tej metody. Każde karmienie z butelki powodowało, że czułam się jak zła matka (teraz wiem, że to były hormony i jakiś podświadomy lęk o to, że nie wykarmię własnego dziecka). Moim wybawieniem okazała się doradczyni laktacyjna, którą znalazłam w bazie internetowej, z mojej miejscowości. Ta kobieta-anioł dała mi wskazówki, wiedzę, rozpisała co i jak oraz mogłam do niej zadzwonić zawsze i z każdym problemem. Była moim aniołem przez 2 miesiące i udało nam się doprowadzić do wyłącznego karmienia piersią, bez butelki i bez nakładek 🙂 Ale ile cierpienia, emocji, nieprzespanych nocy i bólu to kosztowało to wiemy tylko ja i mój mąż 😅 W dolegliwościach piersiowych ominął mnie chyba tylko ropień piersi (i to cudem, bo było podejrzenie ropnia). Okropne zastoje, zapalenie, grzybica, zatkany kanalik
…wszystko przerobione 😉

Reply Żaneta Nowacka at

Urodziłam 26.03.2023- nagła CC bo planowanym SN (3razy wywoływany , za 3razem 11 godzin skurczy).
Po CC I narkozie , ja dochodząca do siebie dostawili mojego synka – i ssał . Myślałam sobie wtedy „jezuuu karmie !”. Byłam mega dumna i szczęśliwa .
Na takim ssani minął nam nasz pierwszy dzień . Drugiego dnia mój synek spał jak zabity , okazało się że owszem ssał ale nie zasysał wiec był głodny. Dodatkowo wdała się zoltaczka – i wtedy usłyszałam od jednej z położnych , że to moja wina bo nie sprawdzałam ile dziecko zjadło.
I wtedy jak wiadro wody , przeogromne wyrzuty sumienia , płacz i walka z laktatorem.
Ale to był właśnie moment kiedy powiedziałam ” o nie , nie dam się zwariować ”. Zaczęłam dokarmiać synka mm i tak jest do dziś. Karmie mm a tyle co ściągnę doleje do butelki.
Nie żałuje i nie mam wyrzutów sumienia ale to Tylko dzięki takim postom jak ten . Czytam inne historie kobiet!
Jestem najlepsza mama dla mojego synka ! Czy to z MM czy z cyckiem !

Reply Weronika at

Cały opis to jakby moja historia. I te same emocje mi towarzyszyły gdy walczyłam o KP. Tez wstydziłam się wyciągać butelkę, czułam że wszyscy się na mnie patrzą i oceniają (bzdura). A przed porodem nawet niezbyt chciałam KP. A po porodzie nagle się coś odmieniło. To chyba hormony tak działają. Ostatecznie moja mleczna droga trwała 6 mcy, dłużej niż się zapowiadało ale nadal czuję niedosyt i smutek, bo lubiłam karmić piersią mimo wszystko.🥲

Reply Kama at

Dziękuję! Ogromnie potrzebny wpis. Przez tą presję karmienia naturalnego i hormony po porodzie również miałam problem i to głównie w mojej głowie tak myślę po czasie choć u nas łatwiej bo po 6 tygodniach walki karmimy się efektywnie l. Ale ile to łez i bólu było na początku bo młody płytko chwytał pierś a po porodzie dostałam go dopiero na drugi dzień i oczywiście każdy naciska na karmienie naturalne a sami go dokarmiali na starcie butelka w szpitalu… Jedni kazali dokarmiać mm bo spadał z wagi, laktacyjne zdziwione że z butelki tyle zjada że to za dużo a człowiek w tym wszystkim czuł się bezsilny.
Tam położne laktacyjne nie wiele pomogły, przy wypisie jedynie nacisnęła pierś i pokarmu miałam dużo więc to przyczyniło się do mojej walki ale powrót do domu z dzieckiem które nie jest w stanie złapać piersi nie ułatwiło. Każde przystawianie do piersi to była walka z nim i przeraźliwy płacz więc w końcu podawałam mm i zaczęłam odciągać. Dopiero po około 3 tyg był całkowicie na odciagnietym pokarmie i powoli właśnie już ze spokojną głowa zaczęłam go przystawiać. I choć wcale nie chciałam karmić piersią to i presją dookoła i właśnie kwestia „wykramienia własnego dziecka” kazała mi walczyć. Ale dzięki temu karmimy się juz tylko piersią i jestem z siebie dumna!
Tule mocno i podziwiam bo nie wiem czy ja drugi raz bym dała radę przez to przechodzić.

Reply PMKH at

Ja przed porodem byłam pewna,że będę karmić piersią i uważałam to za oczywistość. Niestety pod koniec ciąży zaczęły się problemy. Malutki przestał przybierać na wadze,a u mnie stwierdzono stan przedrzucawkowy. Poród był ekspresowy przez spadek akcji serca synka i nadciśnienie. Malutki urodził się maly, był donoszony,a ważył tylko 2700 g, do tego był ospały i żółty. W pierwszych dniach nie chciał jeść, spadał na wadze, musiałam dokarmiać go mieszanka, rozpoczela się walka o pokarm, laktator, pobudzanie laktacji. Całe noce nie spałam, odciągałam, myłam, karmiłam. Za każdym odciąganiem coraz więcej lez, bo pokarmu coraz mniej. Próbowałam nakładek, które częściowo pomogly. Wszystko zawdzięczam jednej położnej, która wytłumaczyła mi co i jak mam robić i uratowała mi laktacje. Po wyjściu że szpitala do tej pory karmimy się piersią,ale mam obsesję na punkcie wagi synka i karmienia. Pierwszy okres był dla mnie koszmarem fizycznym i emocjonalnym. Ściskam wszystkie mamy, niezależnie od tego jak karmią ❤️

Reply Edyta at

Jestem mamą dwóch chłopców 8 latka i 5 miesięcznego. Po pierwszym porodzie walczyłam kilka dni i się udało z karmieniem przyszedł nawał i to taki, że wykarmiła bym pół oddziału 🤣 Przy drugim synku byłam pewna, że się uda skoro z pierwszym poszło mi dobrze i karmiliśmy się 10 miesięcy. I nagle dostałam kubeł zimnej wody. Synek urodził się ponad 3 tygodnie przed terminem. A nasze karmienie było od początku wielką walką. Nie wykształcił mu się odruch ssania. Cały pobyt w szpitalu walczyłam o każdą krople mleka odciągając laktatorem. Pił z butelki i był dokarmiany. To samo w domu odciagałam mleko na każde karmienie i dokarmiałam mlekiem modyfikowanym jak mu brakowało. Każde przystawienie go do piersi kończyło się nerwówką jego i moją. Aż nagle po 3 miesiącach mój synek pewnego dnia stwierdził, że zacznie ciągnąć pierś. I tak karmimy się już 2 miesiące i teraz „cucuś” dla niego jest najważniejszy. Wszystkie butelki poszły w odstawkę, nawet jak odciągnę swoje mleko to go nie zje z butelki 🤣 tak więc wszystko jest możliwe. Oczywiście też miałam chwilę zwątpienia przy drugim synku, bo jak to może tak być skoro pierwszy jadł normalnie. Wszystko siedziało w głowie u mnie dość długo. Ale jak widać udało się i to po takim długim czasie odciągania.

Reply Magdalena at

U nas bardzo podobna historia. Założyłam, że nie ma nic bardziej naturalnego od kp. Od początku Staś nie potrafił złapać piersi, miał żółtaczkę i ciągle spał. Żadnego nawału. Walka o każdą kroplę mleka, laktator po nocach… Od początku dokarmiany mm.
Przerabialiśmy nakładki, po 3,5 miesiącach nauczył się jeść bez nakładek,ale świat zaczął być tak interesujący, że cycek ssał jedynie po kilka minut. Moja obsesja na punkcie kp byla i jest nadal ogromna. A to nieudane karmienie traktuję jako porażkę swojego macierzyństwa. I też wstyd mi kiedy karmię młodego butlą…Dziś Staśa 6,5 miesiąca i nadal się karmimy piersią. Teraz głównie wieczorem i w nocy,bo za dnia potrzebuje dużo jeść,a w piersiach nadal mało. Próbuję tłumaczyć sobie, że zrobiłam dla niego wszystko co mogłam,ale ten kolec nadal gdzieś pozostaje…

Reply Aga at

Szkoda, że nie trafiłam na ten wpis wcześniej. Pierwszego syna urodziłam 10 lat temu i wtedy porady laktacyjne brzmiały: „o rany, kobieta, a nie wie jak karmić….”, „Jak nie umie, to dać butelkę”. Z powodu strachu, burzy hormonalnej i jak się okazało po roku… Ciężkiej depresji zdałam sobie sprawę, że zmarnowałam rok życia z moim synem na zadręczanie się. Cały czas byłam pod presją laktacyjną otoczenia i dobijało mnie to strasznie. Gdy po 10 latach zaszłam w ciążę, już w innym świecie i realiach związanych z laktacją, zaczęłam się przygotowywać do karmienia piersią. Tak bardzo mi zależało, że znowu radość macierzyństwa została przysłonięta ciągłą myślą o laktacji. Kupiłam masę książek, naoglądałam się filmów, posłuchałam profesjonalistów… Ale życie pisze dziwne scenariusze. Synek został wydobyty że mnie CC, gdyż mój stan się pogarszał. Ciąza donoszona, więc luz. Na stole operacyjnym słyszę ciszę… Synek bez oddechu. Szybka pomoc lekarzy, inkubator, wspomaganie oddychania. Miał zapalenie płuc, przeleżał tydzień w inkubatorze. Już 6 godzin po porodzie, spionizowana, zaczęłam ściągać pokarm dla małego Jasia. Zanosiłam każda kropelkę. Dostałam pomoc laktacyjną jeszcze w szpitalu. Cudowną pomoc, każdego dnia pokarmu było coraz więcej dzięki lakatatorowi odpalanemu co 2-3 godziny. Udręka, ale chciałam dać dziecku to co najlepsze. Po 4 dniach nawał pokarmu – dzięki kangurowaniu małego. Pierwszy sukces. Po tygodniu noszenia pokarmu zaczęła się walka z doradcą o karmienie. Walka! Mały po tygodniu w inkubatorze prawie wogole nie chciał kontaktu skóra do skóry – koszmar. Szło ciężko, okazało się, że trzeba podciąć wędzidełko, ponadto syn ma cofniętą żuchwę, co znacząco utrudniało mu efektywne ssanie. Ale walka trwa. W szpitalu byliśmy 2 tygodnie, ale udało nam się nauczyć karmić – ssać. Powrót do domu. Po tygodniu mały łapie przeziębienie, ja zaczynam się źle czuć – rana po CC zakażona. Ja antybiotyk, mały na butelkę. Dodatkowo przeziębienie. Po 1,5 tyg karmienia butelką syn już nie chce piersi. Walczyliśmy o pokarm 2 miesiące. Ten dźwięk laktatora śni mi się po nocach. Płakałam, załamałam się. Co ze mną nie tak? Pokarm zaczął zanikać. W 3 miesiącu przeszliśmy na mleko modyfikowane. Poddałam się. Miałam już dosyć kolejnego terroru laktacyjnego. Poza tym moje ciało nie reagowało na laktator. Przepłakałam 90 dni życia mojego nowonarodzonego syna. Zmarnowałam 90 dni. Teraz karmię butelką, mlekiem modyfikowanym. Jestem spokojniejsza, zaczynam cieszyć się macierzyństwem. Przezyłam kolejna porazkę, ale chyba szkoda czasu na zadręczanie się. Dobra matka, to nie tylko piersi pełne mleka. Walczyć zawsze warto. Pewnie popełniłam mnóstwo błędów podczas karmienia itp. ale nie warto się dobijać.

Reply Asia at

Ja marzyłam o karmieniu piersią. Kiedy urodził się moj pierwszy syn udało nam się. Oprócz wysokiego crp i małopłytkowości, pojawił się wysoki poziom bilirubiny. Pozostałe wyniki osiągnęły odpowiedni poziom, bilirubina wrastała. Naświetlania niewiele dawały… Włączone zostało naprzemienne karmienie bo, żółtaczka najprawdopodobniej była zw. Ze składem mojego pokarmu i brakiem „dojrzałości” narządów dziecka. Było mleko wyłącznie modyfikowane, karmienie naprzemienne później tylko pierś i znowu powtórka, aż udało się zbić bilirubinę do bezpiecznego poziomu. Trwało to prawie pół roku. Po drodze kolki… ale karmiliśmy sie później wylacznie piersią. Po drodze do karmienia wyłącznie piersia niestety pojawiała się huśtawka hormonów, ciągle złe wyniki bilirubiny, ciągle podejrzenia bakterii u dziecka i totalny brak wsparcia płynący z otoczenia dały w kość. Ciągle testy: „przestań karmić”, „szkodzisz temu dziecku”, „zobaczysz będzie mial przez ciebie chora wątrobę”, „będzie kaleką do końca życia”, ” moja koleżanka miała tak samo i jej kilku letnie dziecko jest teraz przez to znerwicowane”, „szkoda mi twojego dziecka, współczuję że ma taką matkę jak ty”, „odłóż go,wyplacze się i zaśnie”, „nie może tobą manipulować i ciągle płakać”, „co ty myślisz, że kto za ciebie coś w domu zrobi? Odłóż go, niech płacze, a ty więcej w domu rób”.. od jednego z lekarzy usłyszałam nawet „to czemu pani dziecka do słońca nie wystawiała, że żółtaczki dostał”. Oparcie miałam w niektórych lekarzach i mężu. Lekarze przekonywali mnie, że karmienie wyłącznie piersia prędzej czy później będzie dobrym posunięciem, a mąż stał za mną cały czas murem, choć w pewnym momencie zaczął wątpić czy ilość mojego mleka dziecku wystarcza… To mnie dobiło, miałam żal do innych i smutek w sercu, że być może nie potrafię wykarmić swojego dziecka. W moim przypadku pokarmu było na tyle i nie poddałam się. Wróciliśmy do karmienia wyłącznie piersia i karmiliśmy się ponad 2 lata. Po drodze było odstawianie dziecka od piersi na które ani ja ani syn nie byliśmy wogole gotowi i cieszę się że do karmienia wróciliśmy bo każde z nas stopniowo do tego „doroslo”. W drugiej ciąży nadal karmiłam pierwszego syna. Drugi syn również miał podwyższona bilirubinę, ale już spokojniej podeszliśmy do tematu. Kolek nie było i podejrzewam, że oprócz stresu który nam przy pierwszym dziecku towarzyszył przyczyną kolek mogła być słaba wiedzą na temat podnoszenia, odkladania, itd. Drogie mamusie pierwszych jak i kolejnych dzieci, pamiętajcie, że każdy z nas popełnia błędy. Jakbyście nie karmiły, jesteście cudownymi mamami bo kochacie swoje dzieci i chcecie dla nich dobrze. Być może to co robimy teraz i wydaje nam się dobre za kilka lat okaże się niedoskonałe, ale na tą chwilę do tego dążymy i to jest ważne, że każda z nas chce dobrze. Pozdrawiam Was i wysyłam same pozytywne myśli. 🙂

Reply D at

Rozumiem te uczucia. Przechodziłam to samo przez pierwsze 4 tygodnie po urodzeniu córki…także nie wyobrażam sobie co Pani przeszła przez taki długi czas.
Teoretycznie się wie, że przecież najwazniesze, żeby po prostu karmic czy mm, czy kp, ale emocje i uczucia to jest co innego.
Wszyskie hormony pp bardzo zacmiły mój zdrowy rozsądek i odczuwałam ogromną presję.
Jeszcze w szpitalu doradczyni laktacyjna powiedziała mi „chce Pani karmić?? To musi Pani o to zawalczyć”. Te słowa utkwiły mi w głowie i zamiast pomóc bardzo zaszkodziły, bo córka urodziła się malutka, miała żółtaczkę i była ospały więc nie miała siły jeść, ja również mialam mało pokarmu na początku. Pobudzałam córkę, ale czasem tylko powąchała pierś i zasypiała. Bardzo męczyłam i siebie i ją, bo przecież trzeba walczyć. Wybudzanie, przystawianie, butelka, odciąganie i za 1.5 godziny to samo..
Jak tylko dokarmialam butelka (kpi) to wracały do mnie te słowa, czułam, że się poddaje, ogromne poczucie winy oraz strach, że się nie uda.
Na szczęście udałam się do poradni laktacyjnej, gdzie Pani naprawdę mnie wsparła i realistycznie wyjaśniła sytuację oraz plan działałania.
Udało się i teraz karmię piersią, ale te pierwsze tygodnie były bardzo ciężkie. Z perspektywy czasu myślę, że warto walczyć, ale należy zachować zdrowy rozsądek, bo presja, którą sama na siebie nałożyłam tylko utrudniała zadanie.
Dodam również, że bardzo pomogły mi osoby z mojego otoczenia, które zmuszały mnie do przerwy od tego szału (skin to skin na kanapie, jakiś lekki serial, dużo przekąsek, wody i zakaz myślenia o karmieniu). Myślę, że te momenty przerwy uratowały moja laktację, bo właśnie wtedy zaczęło mi się samo lać mleko.

Reply Monika at

To bardzo ważny wpis, podzielę się też moją historią, która może też komuś pomoże. Synek urodził się niespodziewanie, przedwcześnie w 34 tc, po urodzeniu trafił do inkubatora z powodu problemów z oddychaniem i zapalenia płuc, walczyłam o każdą kroplę mleka do strzykawki, aby położne mogły mu ją podać. Po 3 dniach z podejrzeniem martwiczego zapalenia jelita został przeniesiony do innego szpitala, ja wypisana do domu i już w drodze powrotnej dostałam nawału pokarmu, zgodnie z zaleceniami położnej odciągałam go i mroziłam. Przez kolejny tydzień odbywałam samotne sesje z laktatorem żeby zawozić pokarm codziennie do szpitala (i zostawiać go na portierni, bo być z synkiem nie mogłam a odwiedzić go przez ten tydzień mogłam tylko raz). Zaopatrzyłam się w super podwójny, elektryczny laktator ale cały czas odciągałam takie same ilości, 40/50 ml łącznie z obu piersi. Myślałam, że mam mało pokarmu bo nie mam przy sobie dziecka i wszystko odbywa się tak mechanicznie. Kiedy mogłam być z synkiem w końcu na oddziale miał już 2 tygodnie, podejrzenie zapalenia jelita nie potwierdziło się, zapalenie płuc minęło i jedynym problemem było teraz rozkarmienie synka, który był karmiony sondą, w szpitalu nikt nie myślał o kp, od razu miała być butelka dzięki której było wiadomo ile zjada, podobno gdy położne próbowały go karmić butelką nie chciał, nie potrafił ssać, jak tylko mama ją podała od razu załapał (może taka moc mam ;)),ale piersi nie chciał. W szpitalu nadal odciągałam pokarm ale udawało się jedynie 20 ml z obu piersi. Widząc te ilości i to, że synek pije już z butelki porzuciłam nadzieję o kp, chociaż nadal jeszcze odciągałam te minimalne ilości pokarmu. Po 4 dniach wróciliśmy do domu i nagle po 2 dniach w domu po karmieniu butelką synek zaczął szukać piersi, podałam mu ją i zaczął ssać. Ale wiedząc ile pokarmu odciągam stwierdziłam, że nie wykarmię synka i podawałam mu jednocześnie cały czas mm butelką, a pierś była „przy okazji”. W końcu gdzieś usłyszałam, że piersi mogą być „odporne” na laktator i zmieniłam strategię, w każdej porze karmienia podawałam mu najpierw pierś a dopiero potem butelkę z mm, ilości podawane butelką zaczęły się zmniejszać aż w końcu synek w ogóle nie chciał i nie potrzebował dokarmiania butelką. Miał już 1,5 miesiąca, kiedy udało nam sie przejść całkowicie na kp i tak karmiliśmy się do 22 miesiąca życia. I kiedy już laktacja hulała na dobre, gdy chciałam odciągnąć pokarm idąc np.do fryzjera udawało mi się ściągnąć ledwo 30/40 ml max co tym bardziej potwierdzało teorię o oporności piersi na laktator. Jeśli chcecie podjąć walkę o kp, to walczcie, nawet w sytuacji pozornie bez wyjścia jest nadzieja. A jeśli nie możecie być kp to pamiętajcie, że ważniejsze jest kto karmi niż czym karmi a bliskość podczas karmienia butelką też jest super.