Dzisiejszy wpis jest pierwszym z serii wpisów, które przybliżą nam nieco tematykę związaną z autyzmem oraz z zaburzeniami z jego spektrum.
Powstał dzięki zespołowi Specjalistów ze Stowarzyszenia Sun Rise prowadzącego Niepubliczną Poradnię Autyzmu w Mielcu. >>>ZOBACZ<<<
Od dzisiaj, raz w miesiącu będzie pojawiał się tutaj wpis poruszający wybrane zagadnienie z tej szerokiej tematyki.
Teksty będą tworzone przez grupę terapeutów zajmującą się diagnozą, terapią dzieci oraz wspieraniem ich rozwoju. W skład zespołu wchodzi; lekarz psychiatrii, psycholog, logopeda, pedagog, fizjoterapeuta, terapeuta SI oraz trenerzy Tus.
Co mówią o sobie!? – „Wierzymy że współpraca rodzic- terapeuta jest podstawą szybkich efektów terapeutycznych”
Ja zgadzam się z tym w 100% dlatego… możemy zaczynać! 🙂
Co to jest autyzm?
Autyzm to całościowe zaburzenie rozwoju. Pochodzi od greckiego słowa” autos”, które oznacza „sam”, „własne ja”. Nierzadko można przeczytać lub usłyszeć, że dzieci autystyczne mają swój własny świat. Ich największą trudnością jest nawiązywanie i utrzymywanie akceptowanych społecznie kontaktów społecznych. Często przejawiają sztywność w zachowaniu i trudności w akceptacji zmian.
Wielu rodziców zastanawia się czy rozwój ich dzieci przebiega prawidłowo. Często porównują swoje pociechy do rówieśników.
Rozwój jest indywidualny dla każdego dziecka. Niektóre sygnały mogą jednak świadczyć o tym, że dzieje się coś, co ten rozwój zaburza. Każdy sygnał, który niepokoi rodziców należy wziąć pod lupę zgodnie z zasadą, aby „dmuchać na zimne”. Lepiej wykluczyć, że dzieje się coś niepokojącego niż coś przegapić.
Co powinno zaniepokoić rodziców maluszków?
Pomarańczowa lampka powinna zapalić się, kiedy dziecko:
- nie patrzy na Ciebie, odwraca wzrok, zamyka oczy,
- nie przychodzi na wołanie po imieniu,
- nie reaguje na Twoje prośby,
- nie chce się przytulać, nie lubi bliskości, nie uśmiecha się do znanych osób (ok.-3 m.ż)
- nie czuje dystansu do obcych osób,
- nie czuje niebezpieczeństwa,
- przejawia opóźnienia w rozwoju ruchowym (siadanie, raczkowanie, chodzenie),
- na głośne dźwięki reaguje płaczem lub zatykaniem uszu, kołysaniem,
- nie cieszy się w trakcie wspólnej zabawy (np. nie lubi bawić się w a-kuku, łaskotki), woli bawić się samo,
- nie potrafi prosić za pomocą gestów, mimiki twarzy, odgłosów,
- nie ma postępu w rozwoju mowy,
- nie chce próbować nowych pokarmów, różnych konsystencji posiłków (trudności w rozszerzaniu diety).
Często można usłyszeć wiele mitów oraz stereotypów utartych w opinii naszego najbliższego otoczenia a nawet wśród lekarzy pediatrów, np.:
- chłopcy zaczynają mówić później,
- dziecko ma czas do 3 r.ż., aby rozwinęła się mowa,
- jest za wcześnie na rehabilitację,
- terapia jest dla dzieci chorych, zaburzonych,
- będzie się to za nim ciągnęło przez całe życie.
Gdzie się udać?
Pierwsze niepokojące symptomy powinien zauważyć rodzic. Swoje podejrzenia należy zgłosić lekarzowi pediatrze lub neurologowi dziecięcemu.
Co jest najważniejsze?
Kiedy nasze przypuszczenia się potwierdzą, to najważniejsza jest:
- wcześnie rozpoczęta terapia.
Już wkrótce rozwiniemy ten temat.
Zespół terapeutyczny:
Fizjoterapeuta: (terapeuta Ndt -Bobath) Katarzyna Wyrwich;
Neurologopeda: Anna Czekaj;
Neuropsycholog: Monika Krempa;
Pedagog specjalny: Magdalena Krukurka.
http://www.sunrise.mielec.pl/poradnia
*Wpisy mają charakter wyłącznie informacyjny i nie zastąpią wizyty u fizjoterapeuty ani innego specjalisty, dlatego wszelkie wątpliwości koniecznie skonsultuj z osobą, która ma okazję zbadać Twoje dziecko. Dla dobra Twojego Maluszka nie udzielam porad on-line.
A… jak u Was z zabawami? Jeśli czasem brak Ci pomysłu, zerknij tutaj!
GOTOWE POMYSŁY NA ZABAWY w pierwszych 2. latach życia dostępne od teraz w PAKIECIE!
